Door Inge Lommen

“Na een paar jaar niet naar school te zijn geweest, is het voor een student uitdagend om weer te beginnen. Toch meldde een studente zich bij Gilde Opleidingen aan. Samen met haar, haar ouders, een interne ondersteuner en ambulante begeleiding voerden we een intakegesprek om te bepalen hoe en of we haar konden ondersteunen. Vol vertrouwen besloten we samen ervoor te gaan.

Na haar start doken echter al snel problemen op. Langzamerhand merkten we dat de ouders steeds een groter beroep op ons deden. E-mails, telefoontjes, weer nieuwe afspraken… We gingen erin mee, met de gedachte: als we daar nu even extra energie in steken, dan krijgen we het ook weer op de rit.

De problemen verdwenen niet, maar werden juist erger. En in een klas van 25 studenten kunnen we simpelweg niet zoveel tijd besteden aan één student. Toen ik dat in de gaten kreeg, besloot ik aan te sluiten bij een gesprek met de ouders, samen met de ambulante ondersteuner. Hun bezorgdheid was voelbaar: blij dat hun dochter weer naar school ging, maar vol zorgen over de voortgang. We boden opnieuw extra hulp en maakten afspraken.

Het leek even beter te gaan, maar toch ging het alle kanten op. Het besef dat onze omgeving niet kon worden aangepast aan één student drong langzaam door. Weer nodigden we de ouders en de studente uit voor een gesprek. We bekeken of de gemaakte afspraken nog steeds nageleefd werden en hoe wij daarin handelden. We gaven heel duidelijk aan: dit zijn de kaders en meer kunnen wij niet, want we hebben nog andere studenten in de groep waarvoor we moeten zorgen – en we zijn geen speciaal onderwijs. Wordt er meer gevraagd, dan: supergoed geprobeerd van alle kanten, maar als het niet lukt, dan gaan we afscheid nemen van elkaar en zoeken we samen naar een meer passende plek voor deze studente. Los daarvan gaf de studente aan dat ze het wel heel erg leuk vond in de opleiding.

Het was een moeilijke realisatie voor zowel de studente als haar ouders. Maar het bracht ook helderheid. Na dit gesprek ontvingen we een dankbare e-mail van de ouders. Voor zover ik weet, gaat het nu goed met de studente. We hopen dat ze dit kan vasthouden, en we hebben er alle vertrouwen in – en dat geven we haar ook.

Deze ervaring leerde ons hoe belangrijk het is om duidelijke afspraken te maken en grenzen te stellen. Natuurlijk kunnen we meedenken en maatwerk leveren, maar er zitten grenzen aan. Het is belangrijk om eerlijk te zijn over wat mogelijk is. Soms kunnen we niet leveren wat gevraagd wordt. Kaders beschermen de kwaliteit die wij willen leveren, en ook dat is onderscheidend in studentenzorg.”