Door Nieck Huygen

“Ik werkte anderhalve maand bij Gilde Opleidingen. Half december hadden we een managementoverleg in Venlo, wat niet mijn gebruikelijke werklocatie is. Toen werd ik door een collega van mijn eigen locatie op de hoogte gebracht via WhatsApp: 'Er is hier pepperspray vrijgekomen in het gebouw,' zei hij. 'We zorgen ervoor dat het lokaal wordt ontruimd, dat we de ramen openzetten, en dan is alles in orde.' Niks ernstigs aan de hand, dacht ik.

Op een gegeven moment kwam de directeur naar me toe en zei: 'Ik ben gebeld door een andere directeur dat de hulpdiensten zijn ingezet. Er waren twee politiewagens, een ambulance en diverse brandweerwagens. L1 en de Limburger staan ook al voor de deur.' De student bij wie het pepperspraybusje afging, zat nog geen vier maanden bij ons op school. Omdat pepperspray onder verboden wapenbezit valt, werd de student meteen door de politie opgepakt.

Volgens ons studentenstatuut betekent het bezit van verboden middelen, waaronder pepperspray, dat je als student verwijderd wordt. Toen we geconfronteerd werden met deze situatie, hebben we verschillende factoren in overweging genomen. Voordat we echter overgingen tot zo'n ingrijpende maatregel, hebben we de student uitgenodigd om zijn kant van het verhaal te vertellen en hebben we aandachtig geluisterd.

Het werd al snel duidelijk dat als we de student zouden verwijderen, we de deur naar criminaliteit wijd open zouden zetten voor hem. En we wisten één ding zeker: dat zou voor deze student nooit goed uitpakken. Daarom hebben we ervoor gekozen de student te schorsen en de zaak nog eens grondig te onderzoeken. We hebben zijn klasgenoten openlijk geïnformeerd over de schorsing en over het verdere verloop van de zaak. Het was van het grootste belang om de klas te laten weten dat ze met vragen of problemen altijd bij ons terecht kunnen. De deur staat voor hen altijd open.

Na vele gesprekken en het aanhoren van het perspectief van alle betrokkenen, hebben we uiteindelijk besloten om een officiële waarschuwing te geven op basis van verboden wapenbezit. Het team toonde veel begrip en was dankbaar voor de mogelijkheid om mee te denken met de student(en) op dat moment.

De meeste studenten kunnen nog niet de langetermijneffecten van hun keuzes overzien. Als we geen relatie met hen hebben, kunnen we hen hier ook niet bewust van maken. Als Gilde Opleidingen de procedure strikt had gevolgd, zou de student verwijderd zijn en zou hij nooit meer terug kunnen komen. Dit zou ook de kans op het starten van een andere opleiding verkleinen, waardoor de student eigenlijk gedoemd zou zijn om ongeschoold werk te doen of de criminaliteit in te gaan. Dus in dit geval werd er van mij als manager gevraagd om over mijn eigen schaduw heen te stappen en af te wijken van de regels die we hebben opgesteld.

Regels moeten zo ingezet worden dat onze student daar uiteindelijk het beste uitkomt. We willen niet simpelweg iemand de hand boven het hoofd houden, maar een bredere kijk hebben dan alleen het incident. Wij zijn meer dan alleen een kennisinstelling; we zijn ook een vangnet, soms tegen criminaliteit, maar ook een plek waar je succeservaringen opdoet.

Heeft het nu uiteindelijk het gewenste effect gehad? Nee, nog niet, maar ik zou het in een volgende situatie precies hetzelfde doen. Kunnen we iemand volledig redden door onderscheidende studentenzorg te bieden? Niet helemaal, maar tot op zekere hoogte. De verantwoordelijkheid ligt uiteindelijk bij de student zelf.”